Miriyê Heram
KurteTrajedîya ku bi serê Kurdan hatiye em ê bibînin ku di romanê de dîsa bi vegotina xwe ya herikbar û bi hostetîya xwe ya bi salan wê me li her rûpelên xwe bike mêvan. Rengê neheqîyên ku bi bayê felekê re bûne şirîk wê bi me bide nasîn û em ê di nava tevlihevbûnekê de rêwîtîya berhema nivîskarê hêja Bavê Nazê bikin.
Em ê di romanê de bibînin ku bê çawa di avahîya dewleta dagirker de çalakîyeke xwezayî ji hêla lehengê romanê ve tê lidarxistin û bi encama şewitandina nasnameyan de wê êdî tu tişt ne wekî berê be û jîyana wan ê bê guhertin. Celadet tevî ewqas zor û zehmetîyên ku di zindanê de bi wan re dijîya, ji bîr û bawerîya xwe bi tu awayî tawîz nedida.
Parastina zimanekî bindest û di neheqîya civakeke "heram" û paşverû de asêmayîna dilsozan em ê di zamanê pênûsa nivîskarê hosta de bibînin, carinan em ê ji warê gîyanên xwe çandinîya êşan bikin û carinan jî bi serbilindî û bi şanazî bigihînin wê qonaxa herî xweş û bilind di nava rûpelên nivîskarê qedirbilind de.
‘’Tûjo! Çavo,dîsa vegere jîyanê û bi rûyê xelkê de biqîre!
Ax! Ez ê çi bibêjim?
Gotin têra te nake.Erê em deyndarê te ne,heya heya...
Wey Xweda! Tevî kirinên wî,hîn wî xwe deyndar didît...’’
Feylesof ji vir û pê ve gotinên Tûjo bi stranî got:
Dayê ez deyndarê te,
Ji bo êşa anîna min,
Bavo ez denydarê te,
Ji paşnavê te yê li min.
Dinyayê ez deyndarê te,
Ji bo hebûna jiyana min.
Welato ez deyndarê te,