Veng û Hesreta Herdê Dewrêşî
ÖzetHeyatê mi de kirmanckî
her tim wayîrê cayêde zaf taybetî yo. Ez şîkîn vajîne ke hendê (hondê) ey
çîyêde bînî dilgermîye mi nêda û nêdano. Beguman no halêde zaf normal o. Çi ke
raya verêne mi bi nê ziwanî vengê maya xo hesno, aye lorik û şanikî mi rê bi ey
vatê, bi ey mi de yarenîye kerda, mi ra “sêmênê mi” vato, bi ey mi ra hêrs
bîya, perno ra mi ser. Xoza (tebiet) û komelo ke ez tede bîyane pîl mi bi nê
ziwanî nas kerdê û bi ey, înan de têkilîye na ro. Qisa derg mekerî; ez bi nê
ziwanî estane, bi nê ziwanî cuya xo ramen. O ke bimro, ez kî miren. Fîzîkî nêbo
kî hetê ruhî ra miren, têkilîya min a sosyale mirena.
Ez nika xo bi xo fikirîn;
gelo seba ke ziwanê min ê dayîke, no ziwano şîrîno delal vîndî nêbo, mi çiqas
xo verdo? Nê derheqî de kêmî û şaşîyê mi estê, eke estê çik ê?
Seke mi sewbîna (zovîna)
cayan de kî qal kerdo, bi kirmackî nuştoxîya mi dormeyê 1977î de dest pêkena.